ارثیه زهرا
روزهای اول جنگ،شهر اشغال شده ي هویزه…
دختر جوانی را به همراه مادرش به مقر بعثی ها می آورند…
یکی از مسئولین بعثی (ستوان عطوان) دستور می دهد دختر را به داخل سنگرش بیاورند
مادر را بیرون سنگر نگه می دارند…
لحظه ای شیون مادر قطع نمی شود…
دقایقی بعد بانوی جوان با حالتی مضطرب،دستان خونی و چادر و لباس پاره شده سراسیمه از داخل سنگر به بیرون فرار می کند…
تعدادی از سربازان به داخل سنگر می روند و با جسد ستوان عطوان مواجه می شوند.
دختر جوان هویزه ای حاضر نشده عفتش را به بهای آزادی بفروشد و با سرنیزه،ستوان را به هلاکت رسانده و حتی اجازه نداده چادر از سرش برداشته شود…
خبر به گوش سرهنگ هاشم فرمانده مقر می رسد
با دستور سرهنگ یک گالن بنزین روی دختر جوان خالی می کنند…
در چشم بهم زدنی آتش تمام چادر بانو را فرا می گیرد و همانند شعله ای به این سو و آن سو می دود.
و لحظاتی بعد جز دودی که از خاکستر بلند می شود چیزی باقی نمی ماند…
فریادهای دلخراش مادر برای بعثی ها قابل تحمل نیست
مادر را نیز به همان سبک به وصال جگرگوشه اش می رسانند…
خواهرم قدر بدان
چادرت ارثیه زهرا بود؛
یادگاری که سر زینب بود؛
و
پدر و هر دوبرادر؛
همه حساس به آن چادر خاکی بودند…
.
تا علی ضربت خورد
گفت زینب گل بابا
علی و آل علی
به فدای تو و این چادر تو
نگذاری که بیفتد به زمین
.
تا حسن شد جگرش پاره به جامی از زهر
گفت خواهر
به همان لحظه مادر
که زمین خورد قسم
چادر از دست نده
.
و گمانم که حسین
وسط معرکه کرب وبلا
یک نگاهش به سوی لشکر دشمن
و نگاهی دگرش سمت همین چادر زینب بوده
هر نگاهی که به خواهر می کرد
چادرش را می دید
فکر و ذکرش و خیالش
همه می شد راحت
.
به گمانم وسط آن گودال
نگران حرم و چادر زینب بوده
همه خون ها به فدای تو و آن چادر تو
زینبم تو حواست باشد.
.
اینک اما امروز
خواهرم
از همان روز نخست
سنبل غیرت ما چادر مشکین تو بود
این همه خون جگر ها
این همه نیزه و سرها
همه رفتند که تو
بشوی چادری و زهرایی وارث چادر زینب نکند خون به دل مهدی زهرا بکنی؟؟؟